دعوی، حماقتی است که کوه حمل آن نتواند کرد. لطف کنید نظرتان را درباره‌ی متن فوق بفرمایید.

پرسش:
«از سخنان شیخ ابوالخیر اقطع است که فرمود: یکی در بادیه می‌رفت در‌حالی‌که آب و نان و وسایل سفر با خود نداشت.
من به دنبال او در راه بودم، با خود اندیشیدم که او از جانش گذشته است، روی به من کرد و گفت: الغیبه حرام.
از سخن او مدهوش شدم، چون به هوش آمدم با خود توبه کردم، روی باز پس کرد و گفت: و هو الذی یقبل التوبه عن عباده.
و نیز از سخنان اوست: دل را صفا نتوان داد الا به تصحیح نیت با خدای و تن را صفا نتوان داد الا به خدمت اولیا.
و گفت:‌ دل‌ها را مراتبی است؛ ‌دلی که جای ایمان است بر جمله مسلمانان شفیق است و همه را یاری کند در آن‌چه صلاح آنان است،‌ و دلی که جای نفاق است، ‌علامت آن حقد است و غلّ و حسد.
و گفت:‌ دعوی، حماقتی است که کوه حمل آن نتواند کرد.
و گفت:‌ هیچ‌کس به جای شریف نرسد مگر به انجام ادب و انجام واجبات و دوری از مصاحبت با بیگانگان. رحمه الله علیه».
لطف کنید نظرتان را درباره‌ی متن فوق بفرمایید.

پاسخ:
این حرمت غیبت، از آنِ اولیاست لذا با غیبت در فقه تفاوت دارد.
همه‌ی معارف مراتب دارند.