❓پرسش
به نظرم ایراد به بحث شادی در اسلام، ایرادی جدی و وارد است و ناشی از دریافتی است که ما خواستیم از دین بگیریم. به نظر من این انتخاب خود ما بوده است. انسان اهل عزت، نگاه عزیزانه به دین دارد و آن را می‌یابد و آن که اهل ذلت است دریافت ذلیلانه از دین می‌سازد. در دین همان‌طور که صبر بر فقر و غم حاوی تعالی و به اصطلاح ثواب است، شکر بر نعمت هم همان‌طور است. این ایرادی‌ست که در میان ما شایع است که صبر بر فقر را عملاً بر شکر بر نعمت اولی‌تر می‌دانیم. اگر از ما بپرسند که میان دو فردی که یکی اهل نعمت و شاکریست و یکی اهل فقر و صبوری، کدام به ایمان نزدیک‌تر است شاید به‌طور نظری بگوییم فرقی ندارند ولی عملاً و در پس ذهنمان دومی را نزدیک‌تر می‌دانیم. چرا؟ چه بنیان دینی برای پرورش این نگاه وجود دارد؟
💠💠💠💠💠💠💠💠💠💠
✅پاسخ
عمده‌ی اشکال، به جهل ما نسبت به آنچه خدای متعال بیان فرموده برمی‌گردد.
وقتی مقدسین جاهل تصور می‌کنند که سخیف‌ترین کار ملاعبه، معاشقه و معانقه است،
وقتی نمی‌دانند که در ارتباط زناشویی که اوج لذت دنیاییست دعا مستجاب است،
وقتی نمی‌دانند که ادخال سرور در دل دیگران از حج بالاتر می‌باشد،
اشکال مال دین نیست.
